Ta książka, o oryginalnym tytule »Discours sur le bonheur«, jest wprawdzie głównym dziełem La Mettries, mimo tego, nie została wzięta pod uwagę przez specjalistów francuskiego Oświecenia. Ten stan jest konsekwencją stereotypów na temat La Mettrie.

La Mettrie musiał w 1748 po wydaniu »L'homme machine«, w wyniku zagrożenia swojego życia, uciekać z na ogół liberalnej w tym czasie Holandii. Azyl znalazł na dworze Fryderyka II w Potsdamie. Z początku był tam przyjaźnie przyjęty. Jednak wkrótce otrzymał nadzór swoich publikacji. Dla zmylenia, we wstępie do tłumaczenia utworu Seneki »De beata vita« zawarł swoje główne dzieło i skierował do druku. Fryderyk Wielki mimo swojego tolerancyjnego stanowiska, natychmiast zakazał rozpowszechnia tej czysto filozoficznej książki. Z powodu tej książki La Mettrie stał się intensywnie zwalczanym wrogiem oświeconych tego czasu. Nikt nie dyskutował jego filozofii; Wolter nazwał go nieobliczalnym szaleńcem, Holbach wariatem, a Diderot zepsutym obyczajowo i światopoglądowo. La Mettrie został wymazany przez oświeconych i pod koniec stulecia popadł w niepamięć.

La Mettrie reprezentował w otwarty sposób materialistyczne, ateistyczne antyklerykalne poglądy. Te poglądy Fryderyk Wielki i francuscy oświeceni byli w stanie jeszcze tolerować, niektórzy z nich nawet je później przejęli. Nie mogli jednak znieść jego pozycji prezentowanej w théorie des remords (Nauka o poczuciu winy / nad-ego), przedstawionej w tym tomie, którą on traktował jako swój oryginalny wkład i sedno własnej filozofii. "Ta nauka" spotyka się również dzisiaj ze sprzeciwem objawiającym się "niezrozumieniem" pokazującym La Mettrie jako złego "nihilistę" w stylu Sade lub źle pojętego humanistę. Ta pozycja pokazuje, że nie był ani jednym, ani drugim.