Historia niemieckiego wydania »Jedynego« nie jest bynajmniej nudną lekturą. Jest ona naznaczona tym, że dwaj główni inicjatorzy renesansu Stirnera, co zdumiewa, byli jego przeciwnikami. Paul Lauterbach, wydawca edycji Reclama z 1892, był zapalonym zwolennikiem Nietzschego, a Hans G. Helms, który w 1968 opracował pierwsze (mocno skrócone) po 1945 wydanie »Jedynego« był dogmatycznym marksistą (tak samo jak Ahlrich Meyer, który od 1972 znowu wydał nieskróconego »Jedynego« w wydawnictwie Reclam i opatrzył go komentarzem).
Interesujące jest:
1) Jakie motywy mieli oni motywy publikować niebezpieczną dla nich pozycję i jednocześnie prawie zapomnianą?
2) Jak sensownie można wyjaśnić tę aktywność i brak interpretacji Stirnera?

»Jedyny« Stirnera mimo, że nie objawia się jako bestseler, jest jednocześnie hitem księgarskim i intelektualnym i w pełni tego słowa znaczeniu tajemnym. Tak samo po pierwszym wydaniu, u bezpośrednich odbiorcach (Feuerbach, Ruge, Engels, Marx i innych), jak i u późniejszych czytelnikach prowadził do duchowego wstrząsu, który był starannie skrywany przed otoczeniem (i w końcu wypierany, także przed sobą samym). (Patrz »Stirner-Studien« nr 2).